De rol van stiefmoeder kent een aantal aspecten waar je misschien niet meteen aan denkt en die ook niet veel belicht worden in wat ik tot nu toe gelezen heb over het stiefmoederschap. Het omgaan met de ex is zo’n aspect. Het Grote Gemis ook. Ik heb het dan natuurlijk over het grote gemis dat mijn vriend ervaart als de kinderen bij hun moeder zijn en hij ze een week lang niet ziet. De mening van anderen over dit onderwerp is sterk verdeeld: sommigen zien het als een luxe, dat hij en wij om de week een hele week voor onszelf hebben, om in alle vrijheid te doen (en te laten) wat we willen. Anderen spreken regelmatig uit dat ze zich niet kunnen voorstellen hoe het is om hun kind(eren) om de week een hele week te moeten missen, en dat ze niet weten of ze het wel zouden kunnen.
Voor mij is het vooral lastig om mijn lief op de juiste wijze en frequentie te steunen als het gaat om het missen van zijn kinderen. Aangezien ik zelf geen kinderen heb, kan ik me namelijk met de beste wil van de wereld niet voorstellen hoe het écht is. Natuurlijk probeer ik me zo goed mogelijk in te leven in zijn situatie en kan ik me indenken dat het ontzettend moeilijk is om steeds weer voor een week afscheid te moeten nemen van je kinderen. Maar hoe hard ik het ook probeer, me 100% verplaatsen in zijn situatie gaat niet, gewoonweg omdat ik zelf nou eenmaal geen moeder ben.
Wat ik bovendien een ingewikkeld vraagstuk vind, is in hoeverre ik hem hier naar moet vragen. Zo waren we onlangs voor het eerst 2,5 week met zijn tweeën op vakantie, en zag hij dus bijna drie weken zijn kinderen niet. Een hele lange periode, zelfs voor een co-ouder. Nou is mijn lief net als de meeste mannen geen groot fan te koop lopen met zijn emoties, en dus is het voor mij een beetje vissen hoe dit hem afging. En of hij juist wel of juist niet behoefte had om tijdens de vakantie over zijn kinderen te praten. Dus af en toe gooide ik wel een balletje op, maar dat viel vaak weer net zo snel naar beneden…
Nadat ik hier in de loop van de vakantie regelmatig mee geworsteld had was mijn oplossing uiteindelijk redelijk eenvoudig: toetsen. Toen we terugkwamen van vakantie gingen we nog dezelfde avond even bij zijn ex langs om de kinderen te zien. Ik merkte dat hij dit toch best moeilijk vond, maar kon er niet de vinger op leggen waarom. In de auto terug vroeg ik hoe hij het vond, en ook daar was hij kort en bondig over. Hij wuifde het toch weer een beetje weg. En dus heb ik bij hem getoetst wat hij van mij verwacht in dit soort situaties. Daarbij heb ik hem uitgelegd dat ik het best moeilijk vind om hierin de juiste houding te bepalen. Ik wil hem immers de kans en ruimte geven om er over te praten, maar wil het niet erger maken door wonden verder open te rijten. Ik wil er voor hem zijn, maar hem niet pushen om er over te praten. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat hij soms een beetje aan zijn eigen gevoelens voorbij gaat en dat lijkt me ook niet goed. Kortom: hoe ga ik hier mee om?
Door dit zo aan hem voor te leggen kregen we een kort maar goed gesprek over wat hij van mij verwacht en ik van hem, en is mijn rol op dit vlak weer wat duidelijker. (Kort samengevat: fijn als je er af en toe naar vraagt, ik zit er alleen inderdaad niet altijd op te wachten om er over te praten, en misschien moet je daar soms doorheen pushen.) Een mooi voorbeeld van hoe dingen bespreekbaar maken al meteen meer rust en ruimte kan geven! En hopelijk kan ik door deze afspraken in de praktijk te brengen Het Grote Gemis af en toe een heel klein beetje kleiner maken. Dat zou ik fijn vinden.