Het Grote Gemis

De rol van stiefmoeder kent een aantal aspecten waar je misschien niet meteen aan denkt en die ook niet veel belicht worden in wat ik tot nu toe gelezen heb over het stiefmoederschap. Het omgaan met de ex is zo’n aspect. Het Grote Gemis ook. Ik heb het dan natuurlijk over het grote gemis dat mijn vriend ervaart als de kinderen bij hun moeder zijn en hij ze een week lang niet ziet. De mening van anderen over dit onderwerp is sterk verdeeld: sommigen zien het als een luxe, dat hij en wij om de week een hele week voor onszelf hebben, om in alle vrijheid te doen (en te laten) wat we willen. Anderen spreken regelmatig uit dat ze zich niet kunnen voorstellen hoe het is om hun kind(eren) om de week een hele week te moeten missen, en dat ze niet weten of ze het wel zouden kunnen.

Voor mij is het vooral lastig om mijn lief op de juiste wijze en frequentie te steunen als het gaat om het missen van zijn kinderen. Aangezien ik zelf geen kinderen heb, kan ik me namelijk met de beste wil van de wereld niet voorstellen hoe het écht is. Natuurlijk probeer ik me zo goed mogelijk in te leven in zijn situatie en kan ik me indenken dat het ontzettend moeilijk is om steeds weer voor een week afscheid te moeten nemen van je kinderen. Maar hoe hard ik het ook probeer, me 100% verplaatsen in zijn situatie gaat niet, gewoonweg omdat ik zelf nou eenmaal geen moeder ben.

Wat ik bovendien een ingewikkeld vraagstuk vind, is in hoeverre ik hem hier naar moet vragen. Zo waren we onlangs voor het eerst 2,5 week met zijn tweeën op vakantie, en zag hij dus bijna drie weken zijn kinderen niet. Een hele lange periode, zelfs voor een co-ouder. Nou is mijn lief net als de meeste mannen geen groot fan te koop lopen met zijn emoties, en dus is het voor mij een beetje vissen hoe dit hem afging. En of hij juist wel of juist niet behoefte had om tijdens de vakantie over zijn kinderen te praten.  Dus af en toe gooide ik wel een balletje op, maar dat viel vaak weer net zo snel naar beneden…

Nadat ik hier in de loop van de vakantie regelmatig mee geworsteld had was mijn oplossing uiteindelijk redelijk eenvoudig: toetsen. Toen we terugkwamen van vakantie gingen we nog dezelfde avond even bij zijn ex langs om de kinderen te zien. Ik merkte dat hij dit toch best moeilijk vond, maar kon er niet de vinger op leggen waarom. In de auto terug vroeg ik hoe hij het vond, en ook daar was hij kort en bondig over. Hij wuifde het toch weer een beetje weg. En dus heb ik bij hem getoetst wat hij van mij verwacht in dit soort situaties. Daarbij heb ik hem uitgelegd dat ik het best moeilijk vind om hierin de juiste houding te bepalen. Ik wil hem immers de kans en ruimte geven om er over te praten, maar wil het niet erger maken door wonden verder open te rijten. Ik wil er voor hem zijn, maar hem niet pushen om er over te praten. Maar tegelijkertijd ben ik bang dat hij soms een beetje aan zijn eigen gevoelens voorbij gaat en dat lijkt me ook niet goed. Kortom: hoe ga ik hier mee om?

Door dit zo aan hem voor te leggen kregen we een kort maar goed gesprek over wat hij van mij verwacht en ik van hem, en is mijn rol op dit vlak weer wat duidelijker. (Kort samengevat: fijn als je er af en toe naar vraagt, ik zit er alleen inderdaad niet altijd op te wachten om er over te praten, en misschien moet je daar soms doorheen pushen.) Een mooi voorbeeld van hoe dingen bespreekbaar maken al meteen meer rust en ruimte kan geven! En hopelijk kan ik door deze afspraken in de praktijk te brengen Het Grote Gemis af en toe een heel klein beetje kleiner maken. Dat zou ik fijn vinden.

Advertenties

De tandwieltheorie

Toen wij elkaar net kenden, was één van de uitdagingen waar wij mee te maken kregen het grote verschil in de levens die wij elk leidden. En dan met name het grote contrast tussen de kinder- en kinderloze weken. In de kinderweken werd de agenda en het ritme bepaald door de kinderen. In het begin kwam ik daar helemaal niet aan te pas en kon ik hooguit na bedtijd langsgaan bij mijn lief, later kon ik er ook wel eens naartoe als de kinderen wakker waren, maar alles met mate. De ‘kinderloze’ week daarentegen was helemaal ‘van ons tweeën’. En omdat ik in de ‘kinderweek’ mijn lief minder kon zien dan je normaal zou doen terwijl je nog knetterverliefd bent, wilde ik hem in de kinderloze week dus extra éxtra veel zien. (Daarbij zag ik alleen even over het hoofd dat dat óók de week was waarin hij ook weer eens kon sporten, zijn huishouden kon bijwerken en zijn sociaal leven kon opkrikken – allemaal zaken waar hij als alleenstaande vader in de kinderweken niet aan toekwam. Maar dat is weer een heel ander onderwerp, waar ik een keer een aparte blogpost aan zal wijden.)

Dat scherpe contrast tussen de ene en de andere week, tussen elkaar (vrijwel) helemaal niet zien en elkaar (vrijwel) voor jezelf hebben, was behoorlijk lastig. Niet alleen voor mij, maar ook voor hem. Het was net alsof we twee tegenovergestelde levens parallel aan elkaar probeerden te leiden, en dat we elke zondagavond moesten omschakelen naar een ander kanaal voor weer een nieuwe week mét respectievelijk zónder kinderen. Niet zelden lag ik dan aan het einde van een kinderloze week op zondagavond met een lichte vorm van buikpijn in bed, dat het weer ‘voorbij’ was met onze quality time, alsof ons gezamenlijke leven die maandagochtend weer radicaal on hold gezet zou worden. En in zekere zin was dat ook zo.

Mijn lief heeft destijds de metafoor van de tandwielen bedacht: wij zijn twee tandwielen, waarvan de tanden langzaam steeds verder in elkaar haken. Elk wiel geeft ons eigen leven weer, en hoe meer die tandwielen in elkaar haken, hoe meer onze levens samen zullen smelten. En hoe meer dát gebeurt, des te kleiner zullen de contrasten worden tussen de ene en de andere week. Een prettige gedachte!

Deze metafoor werkt voor ons allebei heel verhelderend om te bepalen ‘waar we nu staan’, en wordt er regelmatig bij gehaald. Mijn vriend doet dan met zijn handen twee tandwielen na en laat zien hoe ver de tanden al in elkaar haken: “Kijk, hier zijn we nu.” Dan zie ik hoe ver we al zijn gekomen, en ook welke weg we nog te gaan hebben. Maar deze metafoor helpt ons ook te beseffen dat het een heel geleidelijk proces is, en dat zolang we de wielen maar gestaag laten draaien, ze vanzelf een keer helemaal in elkaar zullen grijpen!