In bed

Een wat heikeler punt in mijn relatie als het gaat om de kinderen is het bed. En dan bedoel ik vooral wiens domein ons bed nou precies is. Dit is één van de weinige gebieden waarbij mijn lief en ik niet echt op één lijn zitten, en waarbij wij het moeilijk vinden om begrip op te brengen voor elkaars standpunten.

Ik heb het dan natuurlijk over kinderen die bij ons in bed kruipen, al dan niet terwijl ik er ook in lig. Op de één of andere manier heb ik daar al vanaf het begin ontzettend moeite mee, en ik kan er niet precies de vinger op leggen waarom. Het voelt als een inbreuk op mijn privacy, een invasie van het kleine veilige wereldje dat ik heb in zijn huis, waarbij de kinderen in elke ruimte aanwezig zijn, hetzij door hun eigen aanwezigheid, hetzij door die van hun spullen. In zijn slaapkamer is die invloed nog het minst voelbaar. Dat wil ik blijkbaar graag zo houden, want onbewust zie ik de slaapkamer als een soort kindervrije (en daarmee zorgvrije?) enclave in huis. Een plek waar ik even niet hoef te dealen met het stiefmoederschap, maar gewoon alleen mezelf kan zijn.

Helaas werkt dat in de praktijk niet zo, want ook in zijn slaapkamer komen de kinderen te pas en te onpas binnenstormen: als ze al (veel te vroeg) wakker zijn op zaterdagochtend en zich vervelen/aandacht vragen/vragen of wij ook al bijna naar beneden komen, als ze midden in de nacht niet kunnen slapen of eng hebben gedroomd, of als ze doordeweeks nog even wakker moeten worden en dat het liefst doen bij papa in bed.

Natuurlijk snap ik dat een kind daar soms behoefte aan heeft, en ik begrijp net zo goed dat mijn vriend gehoor wil geven aan die behoefte. Bovendien hebben de kinderen nog relatief kort geleden een scheiding achter de rug waarvan het niet altijd makkelijk te polsen is hoe ze die verwerken. Dus als ze dan een appèl op hem doen, wil hij dat niet weigeren. En een kind moet toch gewoon af en toe bij zijn/haar vader in bed kunnen kruipen? Uiteraard, maar soms vermoed ik dat er op dit vlak soms (bewust, maar vooral onbewust) een beetje misbruik wordt gemaakt van de situatie door Mini en Maxi, omdat ze weten dat hij toch geen nee zegt. En ik ben bang dat er een patroon ontstaat wat weer heel moeilijk af te leren is. Vooral toen het er op een gegeven moment op neerkwam dat ze wél bij hem in bed mochten kruipen als ik er niet was, en niet als ik er wel was. Dit omdat mijn lief wist dat ik er moeite mee had en daar graag rekening mee wilde houden, en ze dus alleen toestond erbij te komen als ik er niet was. Maar ja, dat werkte natuurlijk averechts, want nu ging er ook nog eens een verband ontstaan tussen het al dan niet bij hem in bed mogen kruipen en mijn aanwezigheid, waardoor ik in hun ogen misschien wel letterlijk het obstakel werd dat tussen hen en hun vader in stond – ook niet wenselijk.

En als ik heel eerlijk ben, wil ik het eigenlijk gewoon niet hebben, punt. Ons bed, onze privé-ruimte! Maar ja, ik vind ook wel weer dat ik dat niet mag vinden. Ik kan Mini en Maxi toch niet die momentjes met hun vader ontzeggen die ik vroeger als kind ook heb gehad? En hem die momentjes met zijn kinderen? En wat maakt het mij nou uit wat hij doet als ik er niet ben? Vooral op die laatste vraag heb ik echt geen antwoord.

Voor mijn lief is het natuurlijk ook een ontzettend lastige situatie. Hij voelt mijn weerstand, maar heeft natuurlijk ook zijn eigen behoeftes én voelt bovendien het beroep dat op hem gedaan wordt door zijn kind(eren). En hij wil iedereen tevreden houden. Dat is heel moeilijk, want wat hij ook doet, hij stelt altijd iemand teleur. Ik baal er van dat ik bijdraag aan dat gevoel van klem zitten, maar kan daar tegelijkertijd weinig aan veranderen. Ik voel wat ik voel, en heb inmiddels al wel geleerd dat ik dat niet (te lang) moet negeren.

Gelukkig lost het probleem zich langzamerhand vanzelf op, aangezien de behoefte van de kinderen om bij hem in bed te kruipen inmiddels stukje bij beetje aan het afnemen is. En ook door er samen af en toe over te praten zijn de scherpe randjes er bij ons ook wel van af. Hij is wat selectiever geworden in wanneer hij toestaan dat ze er bij kruipen en wanneer hij ze terugstuurt naar hun eigen bed, en ik zet me er wat makkelijker overheen als er dan toch ineens een kind bij ons in bed blijkt te liggen. Ik geloof ook wel dat dit steeds makkelijker zal gaan naarmate de tandwielen verder in elkaar draaien (zie mijn eerdere post over De tandwieltheorie) en de kinderen meer ‘eigen’ zullen gaan voelen voor me. Wie weet komt er wel een moment waarop we een keer een klassieke zondagochtend met zijn viertjes in bed zullen doorbrengen. Misschien ook niet; time will tell.

In de tussentijd lost mijn lief het heel goed op door ook even contact met mij te zoeken als Mini of Maxi erbij kruipt. Dan voel ik zijn hand op mijn schouder/rug/buik/heup die aangeeft: jij bent er ook nog steeds, ook al geef ik nu ook aandacht aan mijn kind. En dat gebaar, hoe klein ook, is genoeg om mij gerust te stellen en weer een beetje minder moeite te hebben met een ‘indringer’ in de enclave. 🙂