De eerste kennismaking

Toen mijn lief en ik elkaar een maand of acht kenden en inmiddels een eerste vakantie samen bijzonder goed hadden overleefd, durfden we het wel aan om De Volgende Stap te nemen: kennismaken met de kinderen. Nou zijn mijn lief en ik allebei nogal bedachtzaam met dit soort dingen, dus aan dit moment gingen vele, vele avonden vooraf waarin we aan het peinzen en puzzelen waren over deze stap. Hoe konden we het aanpakken? Hoe zou dit kunnen uitpakken? Hoe kunnen ze reageren? Het liefst bekeken we alle mogelijke scenario’s van alle mogelijke kanten voordat we een beslissing namen. Voor mijn gevoel was deze eerste ontmoeting ook meteen heel bepalend voor het verloop van de verdere relatie met zijn kinderen. Daarmee legde ik er verder helemáál geen druk op, welnee…

Des te beter was het dan ook dat de ontmoeting uiteindelijk heel spontaan tot stand kwam. Mijn lief vertelde op een vrijdagmiddag dat hij die avond pannenkoeken ging eten met de kinderen, en nodigde me prompt uit om ook te komen. Mijn eerste gedachte: waaaat, twee uur vantevoren?! Mijn tweede gedachte: why the hell not! Is waarschijnlijk maar beter ook, anders ga ik het toch maar over-analyseren… En zo toog ik twee uur later naar zijn huis, belde aan, en stelde me voor aan de kinderen.

We hadden al voorbesproken dat ik eerst een aantal keren ‘gewoon’ op bezoek zou komen voordat hij aan zijn kinderen zou vertellen dat wij verliefd waren op elkaar. Dit met mijn persoonlijke horrorscenario in het achterhoofd: een man die zijn nieuwe chick meeneemt naar huis, en haar aan zijn kinderen voorstelt met de woorden: “Meet your new mommy!” Brrrrr. Het leek ons dan ook  veel beter om mij langzaam ‘in te faseren’, zodat ze eerst konden wennen aan mij als persoon, en dan pas te maken zouden krijgen met mijn nieuwe rol/aanwezigheid in hun gezin. Dus die eerste avond pannenkoeken eten was ik gewoon een vriendin die mee kwam eten, zoals zij wel vaker meemaken.

En het moet gezegd: eigenlijk ging het gewoon heel goed. Ze vonden me interessant, waren beleefd en gezellig. In mijn hoofd ging het er echter een stuk minder rustig aan toe. Allerlei gedachten dwarrelden door elkaar: “Kijk mij hier nou zitten! Dit is dus mijn toekomst, als ik met deze man gelukkig blijf. Ik ken dit helemaal niet! En kan ik het eigenlijk wel? PANIEK!” Gelukkig voelde mijn lief dit goed aan, en stelde hij me non-verbaal gerust met af en toe een knipoog of een aai in het voorbijgaan. En zo overleefde ik zomaar de eerste ontmoeting met de potentiële stiefkinderen…